Hello everybody!!!

Here we are again :) Nu vanuit een internetcafe in New-Delhi. Onze laatste dag alweer van een 6daags sprintje door het noorden van India.

Krijg regelmatig signalen dat het in Nederland erg koud is en dat jullie allemaal lekker druk zijn zo kort voor de feestdagen. Heb ook vernomen dat Sinterklaas nog steeds niet met pensioen is gegaan en hier en daar nog allerlei cadeaus heeft achtergelaten. Zelfs mij, aan de andere kant van de wereld, is die goede oude man niet vergeten. Hij komt toch ook overal he! Al had hij mijn schoen niet perse hoeven vullen met een stiekem al haast vergetenboete voor een'kleine' snelheidsovertreding (knipoog). Maargoed, om er verder geen PUNT van te maken wil ik bij deze even mijn vrienden uit Arnhem hartelijk danken: Jullie worden bedankt!!

Volgens mij staat de fabriek voor hulpsinterklazen trouwens hier in India... Heb al zoveel oude mannetjes met lange witte baarden gezien. Alleen nog een mooie staf en mijter en ze kunnen zo op de boot naar Nederland en door voor 'de echte' sinterklaas.

Goed, daar waar de ene oude man te paard het land uit rent komt daar weer snel een andere voor terug met zijn rendieren voor zijn slee. Hier merken wij van die commerciele activiteiten weinig. We vliegen morgen naar Bangkok, waar we hopen de eerste mooi versierde kerstbomen van dit jaar te mogen bekijken.

De tijd is weer voorbij gevlogen de afgelopen weken! Na ons laatste verhaal vanuit de Chinese panda stad Chengdu zijn we vertrokken naar het misterieuze en veelbesproken deel van China: Tibet. Wat in alle opzichten een geweldige en extreme ervaring genoemd kan worden... We trokken per trein (44 uur) van Chengdu naar Lhasa over een van de hoogste bergpassen van de wereld heen. Op een hoogte van ruim 5000 meter. In Lhasa zijn we onder begeleiding van een gids naar alle belangrijkste tempels geweest. In de stad was het een onwaarschijnlijk aanzien van vele gelovige Tibetanen die al biddend door de stad heen schuifelde.

Zonder paspoort over straat was geen doen, want in alle tempels moesten we onszelf identificeren en ons Tibet-permit tonen. Er liep veel Chinese beveiliging rond die niet geheel ongewapend waren. Alles en iedereen moest zich rustig gedragen en groepsvorming was dan ook uit den boze. (Met angst voor demonstraties en dergelijke.)

Na Lhasa gingen we op weg via een aantal kleine bergdorpjes richting het Mount Everest Base Camp (E.B.C.). Flinke bergpassen en veel onverharde wegen die soms eindeloos leken. Zelfs over een top van 5300 meter met minibusje waar we samen met onze gids en bestuurder inzaten. Helaas werd de hoogte voor mij teveel en kreeg ik last van hoogteziekte.

Erg lastig als je op een weg bent waar je geen kant op kan en je weer terug in de auto moet om verder te gaan. Gelukkig werden we op het dak van de wereld beloond met een mooie zonsopgang met zicht op de Mount Everest (8848m). We sliepen gedurende onze reis door Tibet in kleine bergdorpjes waar de hotelfaciliteiten vrij beperkt te noemen waren. Een bed en een tafel stonden er in onze kamer. En daar was het dan ook mee gezegd. Geen toilet (nee echt niet) of douche te bekennen. Stromend water was er uberhaubt niet. En het enige gloeilampje dat er hing, ging om klokslag 21:00 uit omdat de stroom of uit of op was. Gezellig met wat kaarsjes de avond doorgebracht dus.. Romantisch en lachwekkend tegelijk ;)

Onze Tibet-tour eindigde bij de grens van Nepal. Waar we na het regelen van een visum met een jeeptaxi naar de hoofdstad Kathmandu werden gebracht. Een dagje scooter huren aan de verkeerde kant van de weg (links) in de omgeving was een geweldige ervaring. Buiten het feit dat het verkeer dat niet bepaald georganiseerd genoemd kan worden mogen we van geluk speken dat we dit allemaal kunnen navertellen.

Daarnaast nog een dagje sightseeing in Kathmandu zelf. Bij een van de tempels in de stad werden Hindoeistische rituele crematie publiekelijk uitgevoerd. We sprongen in de taxi om dit idiote en vreemde fenomeen mee te maken. Een indrukwekkend schouwspel waarbij de lichamen aan de stadsrivier werden ontkleed en waar op rituele wijze vuur werd toegevoegd aan het lichaam.

Een Susuki Alto 800 was trouwens de taxi waar we in vervoerd werden. Voor de mensen die het niet weten.. Dit is zo ongeveer de meest trieste auto die er bestaat met afmetingen 1x1x1. Maar in Kathmandu was dit de lokale en enig gebruikte auto, die voor luxe taxi moest doorgaan. hahaha!

Na Kathmandu vervolgde we onze reis met een bus richting het zuiden des lands. We verlieten bergachtig gebied en kwamen opeens in een hele andere omgeving terrecht. De Jungle van Chitwan National Park lag aan onze voeten. We verbleven in een hotel aan de rand van het park dat toevalligerwijs door een Nederlandse eigenaresse werd gerund. Erg leuk en goed georganiseerd daar!

De volgende activiteiten hebben we daar gedaan:

- Elephant Breeding Centre
- Tharu Cultural Dance Programm
- Kanotocht in een uitgeholde boomstronk over de rivier
- Jungle wandeling (2 uur)
- Jeepsafari (5 uur)

We hebben in drie dagen tijd een groot deel van het oudste nationale park van Nepal gezien. Belangrijkste dieren die we zijn tegenkomen:

- Olifanten
- Neushoorns
- Krokodillen
- Herten
- Zwijnen
- Apen
- Diverse bijzondere vis- en vogelsoorten (Maar geen idee welke, want de bioloog in mij heeft het vak biologie na 3 havo toch echt laten vallen...)

De laatste avond in het dorpje nabij het nationale park kwamen we een schattig nestje met jonge pups tegen.. (A) Ik was meteen verliefd en was er niet meer bij weg te slaan. 5 te schattige pups die slechts een paar weekjes oud waren. Enorm lief en knuffelbaar!!! (Zie foto's)

Goed, toch afscheid van de beestjes kunnen nemen. (Eentje in mijn tas meegenomen, maar niet doorvertellen..) Want we moesten verder. Een trekking in het Himalayagebergte stond op het programma.

We kunnen nu trouwens concluderen dat een bus nemen in Nepal ongeveer gelijk staat aan zelfmoord. De buschauffeur legt zichzelf het doel op om elke auto of andere bus die hij tegenkomt op zijn weg in te halen, of er nu ruimte voor is of niet. Hierbij beperkte hij zich niet tot het gebruiken van alleen zijn eigen weghelft. Opzich is er niks mis met vlotte rijstijl (referentie aan mijn sinterklaascadeau van dit jaar), maar dit sloeg echt alles hier. Na 12 bijna-dood-ervaringen kwamen we aan op plaats van bestemming waar we na het regelen van ons trekking-permit die avond meteen al doorgingen naar het eerste dorp op ons trekkingpad.

We kozen een leuke 3 daagse pittige trekking uit. Omdat we niet erg ervaren bergbeklimmers zijn leek ons 3 dagen meer dan lang genoeg. In het dorpje aan het begin van de trekking hadden we een slaapplekje gevonden. Lotte en Frank voelden zich beide niet zo lekker die avond, dus hadden weinig gegeten. Vroeg naar bed, want we hadden voor morgen een lange wandeling op de planning. Het 'niet lekker zijn' van mijn beide reisgenoten ging over in echt 'ziek worden' (bacterie in het lichaam opgelopen), wat ons de volgende dag niet fit liet beginnen aan de geplande trekking. We besloten rond het middaguur toch te vertrekken richting het volgende dorp, maar moesten na een half uur strompelen en slenteren terugkeren naar het basisdorp, omdat mijn beide reisgenoten niet de energie hadden op een zware klim uit te voeren. Besloten nog een extra dagje uit te zieken, want dit ging niet werken. Om toch op tijd terug te zijn, moesten er keuzes gemaakt worden. Lotte en Frank leken beide niet in staat de hele trekking in 1,5 dag te doen. Vandaar dat ik besloten heb de ziekenboeg samen achter te laten om toch nog de himalaya te beklimmen, maar dan in mijn eentje.

De volgende dag een vroeg ontbijtje om 6:30 uur en om 7:00 uur was ik klaar voor een klim van 1875 meter. Het basisdorp lag op een hoogte van 1025 meter, en het eindpunt lag op 2900 meter hoogte. Er zat wel een flinke tijdsdruk op, want ik moest de dag erna al om 11:00 al terug zijn in het basisdorp om op tijd samen met Lotte en Frank de taxi en de bus kon pakken, zodat we weer op tijd terug waren om ons visum voor India op te halen in de hoofdstad Kathmandu. Ons ticket vanuit Delhi (India) naar Bangkok (Thailand) hadden we inmiddels al geboekt en volgens onze toenmalige planning zouden we voldoende tijd hebben, dat het zou moeten lukken. Nu met wat vertraging lag het dus iets anders allemaal.

De klim was erg zwaar en het was af en toe flink afzien! Mijn plattegrondje was niet volledig op schaal, waardoor het soms tegenviel om te horen hoe ver het nog was. Het is ongeveer te vergelijking met een wandeling door zwaar gebergt gebied waarbij je tussendoor ook nog een trap oploopt die bestaat uit slechts 4000 treden. Het is me gelukt 1875 meter in hoogte te stijgen en 7 uur later kwam ik volledig bezweet, maar wel enorm voldaan aan in het dorpje aan de top. Ongelofelijke tocht met een geweldig uitzicht als beloning! Toch maar mooi geflikt... :D Na een ontzettend smakkelijke pizza (goed voedsel na extreme inspanningen) lag ik al om 18:00 vanuit mijn bed naar het plafond van mijn guesthouse te kijken.

Na een heerlijke nacht (volledig uitgeput) stond ik om 4:30 uur 's morgens langs mijn bedje om de laatste 300 meter de hoogte in te lopen richting de Poon Hill voor de zonsopgang op 3210 meter hoogte. (Zie foto's) Om 6:35 keek eindelijk de zon om de hoek en kon ik, na wat mooie foto's, beginnen aan een race tegen de klok om nog op tijd beneden aan te komen voor de taxi die gereserveerd was in het onherbergzame gebied.

De trap naar beneden was een stuk makkelijker te doen als omhoog. Ik vloog daadwerkelijk naar beneden en passeerden dorpje na dorpje in de helft van de tijd die ik er gister over deed. Als een paard geloppeerde ik naar beneden en kwam tot verbazing opeens Lotte tegen op een van de 4000 traptreden. Bleek dat zij toch fit genoeg was en een uur later dan mij ook vertrokken was voor dezelfde tocht. Ze gokte erop dat we elkaar aan de top zouden zien, maar niets was minder waar, waardoor ook zij bezig was met een race tegen de klok. Blij elkaar te zien, waardoor het vertrouwen dat we op tijd terug zouden zijn groter was geworden.

Uiteindelijk kwamen we wederom volledig uitgeput om 10:50 aan bij de taxi, waardoor we dus net op tijd waren om samen met Frank af te reizen richting Kathmandu.

Na deze avonturen in Nepal op tijd het visum voor India opgehaald en daarna in vogelvlucht Noord-India verkent.
Varanasi, Agra en New-Delhi stonden op ons programma.
Omdat ik al zoveel getypt heb gun ik jullie India met behulp van een fotorepportage. De heilige Ganges, Taj Mahal en niet te vergeten de geweldige taxi's (TukTuk's) die daar rondrijden.

Ook heb ik tijdens het typen van dit verhaal enorm veel andere foto's upgeload die we tot op heden verzameld hebben. Bedankt voor alle reactie die er nu al weer bij staan. Superfijn dat jullie zo enthousiast met me meereizen!!!! Daardoor geniet ik er nog twee keer zoveel van ;)!!!

Enorm fijne feestdagen en een heel gelukkig 2011 voor iedereen toegewenst.

Groeten en een dikke kus,

Niels